Confinium

Heldigvis er eg utrusta med ei eiga evne til å kverulera. Eg kan vri på det meste og finna legitime grunnlag for protest mot alt som ikkje passar meg. Slik kan eg delta i livet, fylla roller, ha ei tilknytning – utan eigentleg tilslutning. Ei ironisk livshaldning, ville kanskje Kierkegaard ha sagt.

Im fachsprachlichen und allgemeinsprachlichen Gebrauch steht die Bezeichnung Krajina für Grenzgebiet, Mark - im Sinne von lateinisch confinium, französisch marche - bzw. Grenze - im Sinne von englisch frontier, border lands; nicht aber border, borderline, denn lineare, festgeschriebene Grenzen sind erst im Zeitalter der Nationalstaaten zum Normalfall geworden. (Wikipedia: Militärgrenze)

I grenseområdet mellom livet levd som eit reint estetisk prosjekt og eit liv i det etiske ligg ironien. Mellom det etiske og det religiøse ligg humoren. Ironien er eit konfliktfylt confinium som den som skal kjempa seg over til ei etisk tilvære, er tvinga til å gå igjennom.

Uheldigvis har eg også evna til å avsløra meg sjølv og hata det eg ser.

Ein kan aldri bli verande i ironien. Den som søkjer tilflukt i ironien fordi han der trur seg å ha funne ein udifferensiert og agnostisk stad, gjer seg skyldig i kontradiksjonar. Også ironien krev ei forestilling om sanning for å fungera. Den kan aldri tena som ståstad for fortolking av livet og verda, fordi vi alltid må tenkja oss noko som transcenderer den endelause negativiteten. Ironien føreset at kategoriane «sant» og «usant» enno gir meining.